کسی چه می‌داند، شاید او روزی لوکا مودریچ یوونتوس شود . . .
 |
بازگشت نیکولو رُوِلا یادآور بازگشت یک مبارز واقعی به جای یک سرباز ساده به اردوی یوونتوس است. او می‌تواند آلترناتیوی به مراتب امیدوارکننده‌تر نسبت به لئاندرو پاردس باشد. یک عنصر قابل‌اتکا بر روی نیمکت و چه‌بسـا یک جوان شکوفا شده برای شادابی و پویایی تیم در زمین. یک انتخاب اقتصادی منطقی و گزینه‌ای جوان و مستعدِ درخشش.
عملکرد او در مونتزا طبق آنچه رسانه‌ها منعکس کرده‌اند اگرچه نه درخشان و خیره‌کننده اما اثرگذار و امیدبخش بوده؛ علی‌الظاهر تا همین اواخر فصل در 24 بازی از 35 بازی مونتزا به این شرح به میدان رفته: 9 بازیِ 90 دقیقه‌ای، 2 بازیِ بالای 80 دقیقه‌ای، 10 بازی یک نیمه‌ای و در نهایت 3 بازی کمتر از یک نیمه‌ای.
رُوِلا اساساً یک هافبک خلاق و جامع است. جامع از این لحاظ که در کنار توانایی در بازیسازی، هم می‌تواند به عنوان متزالا نقش‌آفرینی کند و هم به مثابه هافبک‌هجومی روی او سرمایه‌گذاری شود. رُوِلا بر عکس فجولی و میرتی ویژگی‌های صرفاً افقی و عمودی ندارد و از این حثیت رویکردی بیشتر «تجمیعی» دارد.
دریافت توپ، دقت در پاس و هوش تاکتیکی او سه ویژگی متمایز کننده او با سایر هم‌پستی‌ها و هم‌دوره‌هایش در یوونتوس است. در کنار تمام اینها رُوِلا راست‌پا است و سبک بازی‌اش کمی ظریف‌تر از فجولی و میرتی و البته جذاب‌تر جلوه می‌کند؛ ظرافتی که بیشتر فرماتیو است تا فیزیکال. به گمانم آمار 5 کارت زرد و یک کارت قرمز او در همین تعداد بازی انجام داده‌اش در این فصل، اثبات‌کننده منطقیِ این مدعی‌ست.
او در این فصل 20 بار به عنوان بازیکن اصلی از سوی پالادینو در ترکیب قرار گرفته و از قضا یکبار نیز (حدود یک ماه پیش) در جریان تساوی مونتزا در مقابل اودینه‌زه یک گل برای سفیدوقرمزهای مونتزا به ثمر رسانده است.
با این همه؛ رُوِلا در صورت بازگشت به یووه تنها یک فصل تحت قرارداد با بانوی‌پیر است و یووه در مورد آینده او باید تصمیم‌گیری کند.
ارسالی از جامعه ی مجازی هواداران باشگاه یوونتوس در ایران
